Column van Marieke van Laar over een voorstelling van Theatergasten

Kees Izelaar over zijn ervaring als gast

​

Theatrale intimiteit

Een klein theater in Utrecht. Vrijdagavond! Ik zweef als een zombie langs de stromen uitgaanspubliek over de oude gracht. Een vol lijf. Beelden en emoties van de afgelopen avond passeren de revue. Ik was theatergast.

 

Een bijzondere ervaring. Een hele avond kwetsbaar in het centrum van de belangstelling, blijkt onverwacht een helend effect op me te hebben. De vorm die de theatergasten kiezen, een verbinding van twee werelden, is voor mij nieuw.

​

Op het toneel links: een interview. Twee mannen op weinig comfortabele terrasstoelen Rechts: vijf improvisatie acteurs, spelers noemen ze zichzelf, klaar voor de actie. Veertig mensen in de zaal. En ik ben degene die ze als gast gaan interviewen!

​

Een ongewone setting. Bij improvisatietheater denk ik aan snelheid, lichtheid, creativiteit, interactie met de zaal, humor. Iedereen is ad rem. Bij een interview tussen twee mannen op een podium denk ik aan bezinning, diepgang, rustige stemmen, geen interactie met de zaal, ernst. Vertraging. Die twee leken niet te verenigen. Nu weet ik beter.

​

We beginnen. Ik vertel dat ik vaak verhuisd ben. Hoe ik dat heb ervaren als kind en hoe dat nu nog een rol speelt. Ik woon inmiddels in mijn twintigste huis. De acteurs vallen ons al na een paar minuten in de rede. Zij lopen door elkaar over podium. Zoekend. Afwisselend stapt één van hen naar voren en spreekt iets uit. Eén van hen zegt: “welkom in je 21ste huis”.

Dat raakt me. Het is waar, mijn 21ste huis ben ik zelf. Ik wil immers vanaf nu zijn wie ik ben! Niets of niemand buiten mezelf als alibi gebruiken, de schuld geven, als verklaring gebruiken ... Ik hoef niet meer buiten mezelf te zoeken. Ik kan overal thuis zijn.

De toon is gezet. Ik vertel vanaf dat moment over allerlei intieme details van mijn leven. De spelers gaan telkens aan de haal met wat wij van links op het toneel aan de orde brengen. Doorspelen noemen ze dat. De scènes die ze maken, zijn afwisselend serieus, spottend, ontroerend, humoristisch. Ik voel me op geen enkel moment te kijk staan! Ook al klinkt er regelmatig een lach vanuit de zaal.

​

De avond had op mij een helend effect. De acteurs geven, (door-) spelend met wat zij horen en zien, op een dynamische manier feedback. Het is alsof ik in een bewegende spiegel kijk. Bovendien, een hele avond in het centrum van de belangstelling, geeft mij vleugels. Voelt als er veel positieve waardering! Vind ik stiekem ook wel lekker, blijkbaar.

Theater en intimiteit blijken aldus heel goed samen te gaan. Ik kan het iedereen aanraden mee te doen. Ga eens een keer kijken of laat je interviewen. Ik had een heerlijke avond, maar de volgende keer ga ik in de zaal zitten!